Tenslotte Tenslotte
Tenslotte
Het boek Esther, waaruit wij momenteel lezen, beschrijft een wereld en een maatschappij zonder besef en beleving en bestaan van God. Hoe anders zou dit er misschien uitzien als de wil en de hand en vooral het hart van God erin zouden kunnen worden ontdekt en beschreven. Zou dat ook vandaag niet eveneens gelden? Hoe zouden de internationale verhoudingen zijn als de presidenten van de Verenigde Staten, Rusland en China elkaar niet zouden ontmoeten in hun ambtswoningen, maar in een klein kapelletje. Hoe, als ze voor hun gesprekken eerst met elkaar zouden bidden en daarna vóór elkaar zouden bidden? Als president Putin het Amerikaanse, president Trump het Chinese en president Xi Jinping het Russische volkslied zouden zingen? En dat in die volksliederen niet dat wat landen scheidt of boven andere doet uitsteken, maar dat wat verbindt en naast andere doet staan, zoals dat bijv. gebeurde na W.O II bij de geallieerden. Erg realistisch is het niet, dat politici hun (on)geloof meenemen en inbrengen in hun woorden en daden en dat ze gezamenlijk God zoeken. Daarom is het des te belangrijker dat dat in de kerken wel gebeurt. In onze gebeden ( en dan bedoel ik in dit geval de kerken in Nederland, Rusland, Amerika en China) worden de drie presidenten en hun (on) verantwoordelijkheid bij God gebracht. Nu zijn er ook die van mening zijn dat geloof niet in ambtswoningen en politiek niet in kerken thuishoort. Een commentaar in de PZC van vorige week bijv.
sprak laatdunkend over “principes gaan bij de SGP boven geld of politiek”. Ongeacht of je het nu met die SGP-principes eens bent, dát dit zo is lijkt me een compliment waard. Omdat meestal geld, macht, prestige boven principes gaan laten bijv. Saoedi-Arabië met zijn miljarden wapeninkopen ongemoeid bij de marteling van, moord op en laten verdwijnen van een journalist, maar maken we ons breed tegen Venezuela. Het is een verademing als iemand omwille van zijn of haar principes iets doet of laat.
Zou het niet beter zijn als niet het ego van de presidenten, maar “Ik ben, die Ik ben” de gesprekken en het overleg zou bepalen? Als boven de economische, militaire en geopolitiek macht van de wereldleiders de overmacht (wat nog iets anders is dan almacht) van God zou gezocht worden en gelden. Wanneer dat gebeurt in het besef dat Jezus, die de Zoon van God is, Hoofd van de Gemeente, Koning van Israël en Heer der wereld, niet gekomen is om als zodanig te heersen, maar als zoon des mensen om te dienen en Zijn leven te geven als losprijs voor velen. Omdat dit nog niet zo is en totdat en opdat dit wel zo zal zijn is de Gemeente gehouden en zijn wij in onze kerken gehouden te bidden voor de overheden (priesterlijk), en ook soms – als Mordechai – te staan tegenover diezelfde overheden (profetisch). Wij staan! Met beide benen in het geloof in de God van Abraham, Isaak en  Jacob, de Vader van onze Heer Jezus Christus. Wij staan! Tegenover en op uit het ongeloof, de wanhoop, de woede, de zonde van de wereld, onze wereld, onze zonde. Wij staan! Bij de gekruisigde Christus. Misschien is het nog pregnanter om te zeggen wij worden gesteld, ons taan is immers een gegeven staan. En dat besef wordt bij uitstek beleden en gevierd en beleefd in de eredienst. Daarom, als altijd: Tot zondag. Ds. L.C.P. Deventer

 
terug