Tenslotte Tenslotte
Tenslotte
Het Kerstnummer is al vol genoeg dus ik zal geen uitgebreid tenslotte schrijven. We weten nu (14 december, 14.00 u.) nog niet welke extra en extra zware maatregelen de overheid neemt m.b.t. een afsluiting ( ik krijg het woord lockdown vreemd genoeg wel uit mijn mond, maar bijna niet uit mijn pen) in kerk, maatschappij en familie. En bij alle onrust (wat nu weer?), ergernis (waarom verschuift het inentingsbeleis en de inentingsdatum steeds), onduidelijkheid (wie mag nu wat wel en wie mag nu wat niet), is er ook een vraag. Twee vragen eigenlijk: Als deze bijna complete afsluiting nu op een andere, meer “neutrale” datum, zeg 1 juni was gekomen, zou het dan ook zo’n beroerling gegeven hebben? Of was het dan dichter gebleven bij “vervelend, wellicht nodeloos zwaar”, e.d.? En als tweede: zegt het nog iets, dat Kerst en oud en nieuw nog zo betekenisvol zijn voor veel mensen? Kunne we daar blij mee zijn of is het juist een terugkeren naar het oorspronkelijke, heidense Midwinterfeest? Dat lijkt mij de uitdaging: niet de terugkeer van de zon, maar de komst van de Zoon vieren. Dat wordt er aan de ene kant niet makkelijker op gemaakt, met alle beperkingen en afleidingen, maar aan de andere kant? Om in huislijke kring het Kerstevangelie weer te lezen, om in contacten daar weer op te wijzen, om dat zelf weer te beseffen. Kerst is bij uitstek een familiefeest, natuurlijk, maar het was en is eerdere en daarbovenuit een Familiefeest, een feest van de Heilige Familie, van Jozef en Maria en het Kind in de kribbe. Afsluiting of geen afsluiting, daar zijn we sinds de eerste Kerstnacht allemaal en altijd  welkom. “’laten we dan naar Bethlehem gaan..(Luc. 2:15b). En ik weet niet hoe, in persoon of via internet: Als altijd tot zondag en bovendien tot Kerst.  Ds. L.C.P. Deventer

 
terug