Tenslotte Tenslotte
Ik heb indertijd intensief theologie gestudeerd, de bibliotheek geplunderd, en van de studie genoten. Van één ding heb ik spijt. Ik moet tot mijn schande bekennen, dat ik de colleges liturgiek verwaarloosd heb. Ik vond het voornamelijk theater en geloofsmatig overbodig. Gaandeweg en gelovendeweg is dat veranderd. Ik ben er meer en meer van overtuigd, dat een zorgvuldige liturgie van groot belang is voor het doorgeven van het evangelie. (Denk aan Taizé: “De Taize gemeenschap streeft ernaar "een gemeenschappelijk gebed te houden dat stevig geworteld is in de grote tradities van de eredienst van de Kerk, maar zo aangepast aan de hedendaagse mentaliteit dat deze een leven van toewijding aan liefde en dienst aan de wereld voedt"). Ik voel me nooit helemaal op mijn gemak in Praisediensten, mij vaak te luid, te weinig bereflecteeerd, te druk en te simpele liederen. In de vieringen van Taizé, is meer stilte, meer overweging, meer rust en niet simpelheid, maar eenvoud, wat nog iets anders is. Ik kan niet goed zingen en houd er ook niet echt van, daarom luister ik soms liever. Bij een viering als die van Taizé voel ik me ook als “luisterend geen buitenstaander, maar meedoener. In stilte, maar wel actief. Dat geldt overigens ook voor veel van de liederen uit het liedboek. Ook het gebruik van toga en stola’s beleef ik als meer dan versiering. Misschien op afstand te vergelijken met hoe iemand trouwkleding ervaart. Bij de gelegenheid passend en daarbovenop de gelegenheid markerend en onderstrepend. Ook in de tabernakel en de tempel van Israël waren niet “kaal”. Liturgie, dus.
Tijdens onze vacantie gingen we – tegen onze gewoonte in – niet naar een Franstalige kerkdienst, maar naar een Anglicaanse kerk in St Raphael-Frejus.  Opvallend en mooi vond ik het, dat het brood en de wijn van Avondmaal/eucharistie werden afgedekt met een doek (velum) in de kleur van het kerkelijk jaar. Dat zou bij ons ook mooi zijn, een kleurige doek, met daarop een liturgisch symbool geborduurd over de schaal en de beker die bij de inzettingswoorden worden gebruikt en verder de gebruikelijke witte doeken.
Naar de kerk gaan is meer dan het gebouw bezoeken. Het is vieren, zowel in de betekenis van feestelijk gedenken als in die vanuit handen geven, zoals je een touw kunt laten vieren. In het Frans, in het Engels, of in het Nederlands, waar een mens in Woord en sacrament God ontmoet is eredienst.
Daarom, als altijd: tot zondag.
 Ds. L.C.P. Deventer
terug