Tenslotte Tenslotte
Tenslotte
Het was een periode van demonstreren: de boeren, de bouwers, de voor- en tegenstanders van zwarte Piet. Met ontegenzeggelijk een hoop overlast. En dan was er ook nog een stille protestmars van tienduizend anti-abortusdemonstranten. Hierbij werd niet vernield of bezet, de enige overlast was dat er soms over de busbaan werd gelopen. Ongeacht joe je over het onderwerp van de genoemde demonstraties denkt, vind ik zo’n zwijgende mars het meest indrukwekkend en indringend. Het verontwaardigde protest tegen de “Zorg voor leven” folder en de foto’s van foetussen verbleekt toch eigenlijk bij de beelden die dierenactivisten soms verspreiden. Bij al die vaak begrijpelijke en soms onvermijdelijke conflicten vraag ik me wel eens af of er nu een christelijke manier is om hiermee om te gaan. Ik ben eigenlijk bang van niet. Er is geen christelijk principe of christelijk perspectief of christelijk systeem dat mij hierbij helpen. Is er een christelijke moraal? Een christelijk moralisme? Ik kan het niet bedenken. Stel nu dat we het stikstofprobleem bij Jezus brengen, wat zou Hij dan zeggen: “het moet zo en zo” of  - in de trant van Mt. 8: 22- “laat de boel de boel en volg Mij”? of – als in  Lc. 12:14: “Wie heeft Mij tot rechter aangesteld?” Het – zo lijkt het – toenemende aantal conflicten in het klein en in het groot. In kerk, maatschappij en persoonlijk én de – zo lijkt het eveneens- toenemende onwil om die gezamenlijk op te lossen verbaast en verontrust. Er lijkt niet veel overgebleven van het “dit nooit meer” gevoel van de vorige eeuw. De machtspolitiek van Rusland en China, de volstrekt stuurloze en dubieuze koers van de V.S., de (door gebrek aan gewicht is wel gezegd) bovendrijvende politici bij ons en elders, beloven niet veel goeds. Tegelijkertijd kan het niet zo zijn, dat onze wereld uit Gods hart en hand is geraakt. Misschien is het wel juist nu, nu de kerken leger worden en het geloof onbelangrijker, juist nu de (op)gave van de Kerk om de wereld biddend vast te houden. Het mmoiste zou zijn, zoals op Hydepark, het toenmalige opleidingsinstituut van de Hervormde Kerk soms werd gedaan, a de mening van b laten verkondigen en b die van a, zodat het wederzijdse begrip a.h.w. van binnenuit kon groeien. Het zal niet gebeuren, maar hoe weldadig zou het zijn wanneer de toonaangevend politici zouden bidden voor en met begrip voor hun politiek tegenstanders. Tot die tijd moeten wij het maar doen, de politici bij Jezus brengen. Dat kan thuis, persoonlijk, maar het kan en gebeurt voornamelijk in d eredienst. Daarom, als altijd: tot zondag.
 Ds. L.C.P. Deventer
 
terug