Tenslotte Tenslotte
Tenslotte
In mijn vakantie las ik een oud boekje uit 1962 van de theoloog Miskotte “De weg van het gebed”.
Bidden als ons antwoord op het Woord van God. Miskotte schrijft dat de wereld niet bidt. De wereld is het gebied van de biddeloosheid. Maar ook veel gelovigen, zijn wat betreft bidden, met stomheid geslagen. D.m.v. het boekje wil Miskotte daar wat aan doen. Een oproep tot herstel van deze ontreddering, noemt hij het. Zou het anno 2019 anders zijn? In pastorale gesprekken vraag ik vaak of mensen bidden en de Bijbel lezen. Ja, we bidden en danken voor het eten, is een veel gehoord antwoord. Sommigen bidden nog voor het slapen gaan.
Miskotte geeft een indeling die het gebed zou moeten hebben.
Beginnen met te danken. Te danken dat jij onderdeel bent als mens van de schepping van God. Dankbaar dat je mag geloven in God, Jezus Christus en de Heilige Geest.
Vervolgens de biecht en de gelofte. Opbiechten wat niet goed was, terugkijkend op de dag. Daar aan vast de gelofte om je in te spannen om dit niet meer te doen.
Daarna het bidden voor jezelf en de voorbede uitlopend op aanbidding en lofprijzing.
Zoals psalm 146 het verwoord;
“Zing, mijn ziel, voor God uw Here,
zing die u het leven geeft.
Zing, mijn ziel, uw God ter ere,
zing voor Hem zo lang gij leeft.
Ziel, gij zijt geboren tot
zingen voor den Heer uw God.”.


Met deze onderdelen zou een gebed compleet moeten zijn.  
Nog naar aanleiding van Lucas 11 vers 13 en Matteüs 7 vers 11. De goede gaven en de Heilige Geest
zijn geen tegenstelling, geen in plaats van. Het is de Geest van kennis die wij ontvangen. Ten slotte bidden wij in Jezus Naam. Dit houdt in dat we nadenken over ons gebed, de vrijmoedigheid, maar ook de schroom.
Zo klinkt ook zondag weer het “Laat ons bidden”. De gebeden voor de wereld, als legioen dat het gebed vormt met alle gebeden van de Christelijke Gemeenten over heel de wereld.
Tot zondag, Peter Morée


 
terug